Ιωάννα Καρυστιάνη «Το φαράγγι»

Στις 16 Ιανουαρίου 2016, με πολυάριθμη συμμετοχή, η Λέσχη Ανάγνωσης Βριλησσίων ξεκίνησε τις αναγνωστικές της βόλτες.

Επιλέξαμε ένα φαράγγι σαν πρώτη απόπειρα και στις 8 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε η 2η συνάντηση όπου συζητήσαμε το μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη «ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ» (εκδόσεις Καστανιώτη, 2016).

http://www.lifo.gr/articles/book_articles/78411

 

Σκέψεις πάνω στο βιβλίο:

• Έξυπνες και σουρεαλιστικές φράσεις «δίχως εκείνον είχε απομείνει κατάμονη με 4 κουμπιά…σελ. 108»,  «τα πάνω δόντια να δαγκώνουν το κάτω χείλι και τα κάτω να δαγκώνουν το πάνω …σελ. 114»
• Και που και που λέξεις που κάνουν ρίμα, σαν άσκηση: σελ. 148, 262
• Και τα στιχάκια και οι παροιμίες σαν τις μαντινάδες, γεμίζουν το κείμενο. Και σύντομες φράσεις σαν τα χαϊκού. Όλα σαν τη σοφία του λαών.
• Πάρα πολλές οι μεταφορές και πάντα μία όμορφη εικόνα ειρωνικά να καταλήγει στο κακό ή στον θάνατο.
• Εμείς, οι αναγνώστες, αφηνόμαστε να «ακούσουμε» μόνο εκείνα που μόνος ο καθένας τους πέρασε και που κάποιοι εξομολογούνται στους υπόλοιπους και σε εμάς ενώ άλλοι δεν τολμούν τελικά να αποκαλύψουν, και μόνο ο αναγνώστης είναι ο τυχερός-άτυχος να τα μάθει. Άλλωστε πρέπει να ικανοποιηθεί η περιέργειά του.
• Μία ιστορία αναμνήσεων όχι της κοινής πορείας τους, αυτή αφήνεται μόνο σε εκείνους που ανά δύο ή ανά τρεις συζητούν και αναπολούν τα κοινά χρόνια περπατώντας ένα μικρής δυσκολίας κρητικό φαράγγι.
• Στην καρδιά της ελληνικής κρίσης, άλλοι χτυπημένοι από αυτήν, άλλοι ζόμπι, χτυπημένοι από ανομολόγητα μυστικά που σταματούν την όμορφη ροή της ζωής, άλλοι χτυπημένοι από τον θάνατο, άλλοι από το «κέρατο», άλλοι από την τρέλα του καλλιτέχνη, άλλοι γιατί ήταν διαφορετικοί αλλά και τυχεροί γιατί έφυγαν, άλλοι τυχεροί γιατί έμειναν:
  Βαρδής (72), Γεράσιμος (67), Ευδοκία (63), Ινώ (60), Ελισαίος (57), Θεώνη (54), Αργύρης (52)
• 7 αδέλφια, τρεις γυναίκες, τέσσερις άνδρες, σπαρμένοι μέσα σε 20 χρόνια (από το ’42 ως το ’62), μεσήλικες και ηλικιωμένοι αλλά ο μικρότερος πιο γέρος.
• Και οικογενειακές εικόνες και συνήθειες του χθες απέναντι στο σήμερα. Εικόνες κοινές για όλους μας σημερινές και αναμνήσεις. Πώς άλλαξε ο κόσμος για όλους αλλά το κακό υπήρχε και τότε.
• Οικογένειες που τις «κρατούν» οι παλιοί. Μένουν οικογένειες όσο αυτοί θα υπάρχουν…
• Ποταμός ο λόγος της, περίπλοκος, στριφογυριστός που πάντα καταλήγει σε βάραθρο. Μία αισιοδοξία με τη μορφή του μαύρου χιούμορ (σελ. 87-ο αλλήθωρος) που καταλήγει πίκρα. Πικρός ο λόγος και πικρόχολος. Μία ειρωνία για τη ζωή που ζουν και οι ήρωες και εμείς οι αναγνώστες.
• Όλα μαυρισμένα από την κρίση της Χώρας και μόνο η επιστροφή στην κάθε μικρή Πατρίδα, όπως εδώ στην Κρήτη, είναι ένα βραχυχρόνιο βάλσαμο για τις ψυχές, που θα συνεχίσουν να τυρανιούνται αλλά και να ζουν.
  «Έχω ένα πηχτό σκοτάδι κάπου μέσα μου αλλά μπορεί να μην κάνει να τα περιχύσουμε όλα με φως».
  «Ο χρόνος που αρχίζει να απειλεί» σελ 212
• Σε μία πρόταση το πέρασμα των χρόνων: σελ. 228, «το χέρι κάποτε βαστούσε όπλο, μετά πανό, μετά τηλεκοντρόλ και τώρα το ποντίκι του υπολογιστή …»
• Και η κρίση: σελ. 237